ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ -ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ : ΜΙΑ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Αγαπητοί φίλοι. 

Το ότι ο κόσμος έχει χάσει το μπουσουλά του, από αιώνες τώρα, είναι γεγονός αναμφισβήτητο.

Η εκλογίκευση, δηλαδή, το κόψιμο και το ράψιμο οιουδήποτε ιερού και όσιου στα μέτρα του σύμ-

φωνα με την αμάθεια και τον εγωϊσμό του, είναι το κυριότερο γνώρισμα που χαρακτηρίζει, συνο-

λικά, κάθε κοινωνία.

Αποτέλεσμα αυτής τής εκλογίκευσης ήταν η διαστρέβλωση κάθε φιλοσοφικής, επιστημονικής

και τεχνολογικής προόδου η οποία κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος προς όφελος

τού ανθρώπου εκτός από τους διάφορους κλάδους τής ιατρικής επιστήμης. Αν εξαιρέσουμε

τους κλάδους αυτούς τ' αποτελέσματα τών υπολοίπων αντί για ευλογία έγιναν κατάρα για τον

άνθρωπο, ως άτομο και ως σύνολο.

Το άσχημο στην όλη αυτή υπόθεση είναι ότι οι άνθρωποι και τα συμφέροντα που επέφεραν την

κατάρα δεν είναι μονάχα η διεστρέβλωση και η διαφθορά, αλλά ταυτόχρονα φρόντισαν, με πρω-

τοφανή μεθοδικότητα να θάψουν ότι ήταν ολοκάθαρο και δεν μπορούσε να διαστρεβλωθεί.

Η επισυναπτόμενη... προκήρυξη, φέρνει στην επιφάνεια, όχι κάποιες προσωπικές απόψεις, αλλά

με αδιάσειστα στοιχεία, που δυστυχώς για τους περισσότερους παραμένουν... αθέατα, δείχνει

σαφέστατα που κόλλησε η... βελόνα τού γραμμοφώνου μ' αποτέλεσμα τα... φάλτσα τών εντυπώ-

σεων, να διχάσουν τους ανθρώπους σε... "μεν" και σε... "δε" υποχρεώνοντάς τους ν' ακολουθή-

σουν μονοπάτια τα οποία, κάθε άλλο παρά, τους οδηγούσαν στο φώς που, ως συνήθως, υπάρχει

στην άκρη τού κάθε... τούνελ.

Έλπίζω και εύχομαι η ανάγνωση τής προκήρυξης αυτής (πραγματικά άκρως επίκαιρη) να βοηθή-

σει τους..."πιστούς" κάθε απόχρωσης να επανεξετάσουν τις θέσεις τους και με ειλικρίνεια ν' αλ-

λάξουν... πορεία.

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε πιστεύω ότι αν δεν επέλθει αυτή η... επανεξέταση, τότε οι

πιθανότητες να δει η ανθρωπότητα το φως και μέσου αυτού να δώσει λύσεις στα προβλήματα

που την ταλανίζουν είναι πέρα για πέρα μηδενικές.

Φιλικώτατα.

Νι Κάππα (Αθήνα).

Σημ. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου

   

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ:  ΜΙΑ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ.

ΑΝΤΙΦΩΝΟ: Σάββατο, 16 Φεβρουάριος 2013 09:00

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

«Ακούστε με τώρα κι εσείς οι πλούσιοι. Κλάψτε με γοερές κραυγές για τα βάσανά σας, που όπου να ’ναι έρχονται. Ο πλούτος σας σάπισε, και τα ρούχα σας τα ’φαγε ο σκόρος^. το χρυσάφι σας και το ασήμι κατασκούριασαν, και η σκουριά τους θα είναι μαρτυρική κατάθεση εναντίον σας και θα καταφάει τις σάρκες σας σαν τη φωτιά. Κι ενώ πλησιάζει η κρίση εσείς μαζεύετε θησαυρούς. Να, ο μισθός των εργατών που θέρισαν τα χωράφια σας κι εσείς τους τον στερήσατε κραυγάζει^. Και οι κραυγές των θεριστών έφτασαν ως τα αυτιά του παντοδύναμου Κυρίου. Ζήσατε πάνω στη γη με απολαύσεις και σπατάλες. Παχύνατε σαν τα ζώα, που τα πάνε για σφάξιμο. Καταδικάσατε και φονεύσατε τον αθώο^. δεν σας πρόβαλε αντίσταση».

Θα μπορούσε, ίσως, να είναι απόσπασμα από προκήρυξη των μεγάλων κοινωνικών εξεγέρσεων του 20ου αι. Είναι, ωστόσο, κείμενο που γράφτηκε πριν από είκοσι, χοντρικά, αιώνες^. απόσπασμα από την Καινή Διαθήκη, και, συγκεκριμένα, από την επιστολή του αποστόλου Ιακώβου (5:1~6). Κατά πόσο, βέβαια, αποδέχονται τη φιλοσοφία του όσοι δηλώνουν θρησκευόμενοι και, αντίστοιχα, κατά πόσο γνωρίζουν την ύπαρξη τέτοιας σκέψης στους κόλπους του Χριστιανισμού όσοι δηλώνουν μη Χριστιανοί, είναι ερωτήματα, στα οποία η απάντηση μάλλον δεν μπορεί να είναι αισιόδοξη. Η υποβάθμιση (πολύ περισσότερο: η στρέβλωση) του Χριστιανισμού σε ένα ανώδυνο σύστημα ηθικιστικού, ατομοκεντρικού και εφησυχαστικού καθωσπρεπισμού αποτελεί μέσα στην ιστορία έναν αδιάκοπο πειρασμό.

α΄ Η αποστέρηση του εργατικού μισθού ως φόνος 

Η παραστατικότατη μεταφορά του απ. Ιακώβου του αποστερημένου εργατικού μισθού να κραυγάζει προς τον ουρανό δεν είναι καθόλου τυχαία. Έχει χρησιμοποιηθεί όποτε χρειάστηκε να επισημανθούν τα πλέον βαριά αμαρτήματα: βοά προς τον Θεό το αίμα του δολοφονημένου Άβελ, τα αμαρτήματα των Σοδόμων, η τυραννία των Εβραίων στην Αίγυπτο και ο αποστερημένος μισθός, και μάλιστα είτε αφορά Εβραίο, είτε ξένο εργάτη. «Μην εκμεταλλεύεσαι ποτέ», λέει ο Γιαχβέ στον Ισραηλίτη, «το μισθωτό, το δυστυχισμένο και το φτωχό συμπατριώτη σου ή τον ξένο που ζει σε μια από τις πόλεις της χώρας σου. Να του δίνεις κάθε μέρα το μεροκάματό του, πριν από τη δύση του ήλιου^. γιατί είναι φτωχός και το έχει ανάγκη. Αλλιώς αυτός θα φωνάξει εναντίον σου στον Κύριο, κι αυτό θα σου καταλογιστεί για αμαρτία» (Δευτ. 24:14~15). «Όποιος από το διπλανό του τη διατροφή του αφαιρεί, είναι το ίδιο σαν να τον σκοτώνει^. κι όποιος δε δίνει στον εργάτη το μισθό του, είναι φονιάς» (Σοφ. Σειρ. 34:22).

Αυτή η αντιστοίχιση εκμετάλλευσης και φόνου πέρασε και στη χριστιανική Εκκλησία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ως «φονεύσας τον αδελφόν αυτού» καθαιρείται ο ανάλγητος κληρικός που δεν συνδράμει τον φτωχό συνάδελφό του. Κατά τον αγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη σ’ αυτόν που αποστερεί το μισθό του εργαζόμενου, πρέπει να επιβάλλονται τα επιτίμια που επιβάλλονται στον φονιά.

β΄ Η νομιμότητα της ταξικής κοινωνίας 

Δεν έχουν λείψει μέσα στην ιστορία απόψεις θεολογούντων ότι τάχα η ταξική κοινωνία είναι θέλημα Θεού, ότι οι πλούσιοι έχουν οριστεί από τον Θεό για να διαχειρίζονται τα υλικά αγαθά και ότι η ιδιότητα του φτωχού δίνεται επίσης από τον Θεό για να έχουν ορισμένοι άνθρωποι την πολύτιμη ευκαιρία να ασκούνται στην υπομονή.

Σε ορισμένα βιβλία της Π.Δ. ο πλούτος είναι ταυτόσημος με την αδικία^. σε άλλα, εν τούτοις, εμφανίζεται ως θεία επιβράβευση της ανθρώπινης ευσέβειας. Στην Κ.Δ., όμως, αυτή η δεύτερη αντίληψη απουσιάζει^. Η ευθύνη για την οικονομική ανισότητα προσγράφεται στους ανθρώπους.

Οι πατερικές θέσεις, στη συνέχεια, προσφέρουν τη βάση για μια ριζική αμφισβήτηση της ταξικής κοινωνίας. Όχι μόνο δεν την εκλαμβάνουν ως θέλημα Θεού, αλλά – αντιθέτως – τη θεωρούν ως μία από τις ολέθριες συνέπειες της πτώσης του ανθρώπου, της εξόδου του από την αρχική, παραδείσια αρμονία. Η φτώχεια, ο πλούτος και η δουλεία εισέβαλαν στην ανθρωπότητα όπως εισβάλλουν στον ανθρώπινο οργανισμό οι αρρώστιες. Ο νόμος, συνεπώς, τον οποίο πρέπει να δέχεται ο χριστιανός, δεν είναι ο νόμος του ισχυρού – δηλαδή η ανισότητα – αλλά του Δημιουργού – δηλαδή η ισότητα (Γρηγόριος Θεολόγος). Σειρά ολόκληρη Πατέρων από τον 4^ο ως τον 11^ο αι. επιμένουν ότι η γη δόθηκε από το Θεό σε όλους από κοινού κι ότι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας (και πολύ περισσότερο η ανισότητα στην ιδιοκτησία) αποτελεί αυθαιρεσία.

Για να απαντήσει στους ισχυρισμούς των πλουσίων ότι τάχα δεν αδικούν κανένα, αφού η ιδιοκτησία τους είναι σύννομη, ο Μ. Βασίλειος λέει ότι ο πλούσιος μοιάζει με εκείνον που μπαίνει πρώτος στο θέατρο, πιάνει όσα άδεια καθίσματα μπορεί και κατόπιν δεν αφήνει να καθίσουν εκεί αυτοί που μπαίνουν μετά. Για να αντιληφθούμε τη ριζοσπαστικότητα των θέσεων αυτών, ας σκεφτούμε ότι διατυπώθηκαν σε εποχές δεσποτείας του ρωμαϊκού δικαίου, το οποίο είχε αποθεώσει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας.

γ΄ Το άλλοθι της ελεημοσύνης 

Στην ελεημοσύνη η Εκκλησία βλέπει μια πολύτιμη δυνατότητα του ανθρώπου: το άνοιγμα στον άλλον και τη διάθεση για από κοινού μετοχή στα αγαθά. Εδώ, ωστόσο, καραδοκεί ένας κίνδυνος. Η ελεημοσύνη μπορεί να καταντήσει άλλοθι της κοινωνικής αδικίας, ιδίως όταν ασκείται από αυτόν που προκάλεσε το πρόβλημα. «Ποιό είναι το όφελος, αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς με την εκμετάλλευση και ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη; Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών, δεν θα υπήρχε ούτε το πλήθος των εξαθλιωμένων» (Γρηγόριος Νύσσης).

Η ματιά των Πατέρων αναζητεί τη ρίζα της κοινωνικής κακοδαιμονίας, κι όχι απλώς μερικά παυσίπονα. Η ένσταση που διατύπωσε ο Αστέριος Αμασείας (τέλη 4ου αι.), αποτελεί μόνιμο αγκάθι στη συνείδηση του εκκλησιαστικού ανθρώπου: Είναι απίθανο να συσσωρευτεί τεράστιος πλούτος δίχως αμαρτία, δίχως την εξαθλίωση και τον πόνο των άλλων. Κάθε ομοιότητα προς σύγχρονες πολυεθνικές που αναπτύσσουν ποικίλο"φιλανθρωπικό" έργο, δεν είναι καθόλου συμπτωματική!

Από τη θεώρηση αυτή πηγάζει και μια εκκλησιαστική ρύθμιση, η οποία απογυμνώνει την υστερόβουλη ελεημοσύνη από το προσωπείο της και, ταυτόχρονα, κλείνει το δρόμο σε όσους επιδιώκουν μέσω αυτής τη μεταφυσική δικαίωση των ανομιών τους. Απαγορεύτηκε στους κληρικούς να δέχονται για τις εκκλησίες τους δωρεές πλουσίων εκμεταλλευτών. Πρόκειται για μια ρύθμιση η οποία (όπως και άλλες) μάλλον απίστευτη θα φαινόταν σήμερα.

Ήδη στην Π.Δ. επισημαίνεται ότι «όποιος προσφέρει μια θυσία με των φτωχών τα χρήματα, είναι σαν να θυσιάζει ένα παιδί μπροστά στα μάτια του πατέρα του» (Σοφ. Σειρ. 34:20). Το έργο "Διαταγαί των Αγίων Αποστόλων" (4ος αι.) ζητεί από τους επισκόπους να θεωρούν μυσαρές τέτοιες δωρεές και να τις αποποιούνται, ακόμα κι αν η συγκεκριμένη εκκλησία βρίσκεται σε ένδεια και κινδυνεύει να καταστραφεί. Δεν μπορεί ο Θεός να γίνει συνένοχος ληστών και αρπακτών (Μ. Βασίλειος). 

δ΄ Για μια θεολογία της διεκδίκησης

Ο αγ. Διάδοχος Φωτικής (5ος αι.) παρατηρεί ότι η στάση ζωής του Χριστιανού νοηματοδοτείται όχι από την οργή, αλλά από την αγάπη, ακόμη και προς αυτούς οι οποίοι τον αδικούν. Η διατύπωση αυτή θα έβρισκε, φαντάζομαι, σύμφωνους και τους σημερινούς θρησκευόμενους. Μόνο που αυτοί θα έβαζαν εδώ τελεία, ενώ ο Διάδοχος συνεχίζει σε κάτι πολύ ενδιαφέρον: Είναι λάθος να νομίζουμε πως η οργή οφείλει να λείψει ολότελα από τη ζωή του Χριστιανού. Αυτό το οποίο ξεριζώνει ο πιστός, είναι ο στρεβλός προσανατολισμός της, δηλαδή η χρήση της για την ικανοποίηση του εγωισμού του. Αν η οργή φανερώνει έγνοια για τον άλλον, είναι θεμιτή.

Είναι χαρακτηριστικό στη συνάφεια αυτή ένα περιστατικό από την Π.Δ. Όταν ο Θεός ετοίμαζε μέσω του Μωϋσή τους Εβραίους να αναχωρήσουν από την Αίγυπτο, τους συμβούλεψε να δανειστούν από τους Αιγυπτίους χρυσά και ασημένια σκεύη και ρουχισμό, όχι όμως με την προοπτική να τα επιστρέψουν αργότερα, αλλά να τα παρακρατήσουν (Εξ. 11:2, 12:35~36). Για τον αγ. Ειρηναίο Λυώνος η συμβουλή του Θεού προς τον εβραϊκό λαό υπογραμμίζει το δικαίωμα του εργαζόμενου να διεκδικεί τα δίκαιά του. Οι Εβραίοι δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να εισπράξουν ένα μέρος των απλήρωτων κόπων τους, με τους οποίους οι Αιγύπτιοι είχαν πλουτίσει στο πολλαπλάσιο.

ε΄ Απέναντι σε μια αλλιώτικη ειδωλολατρία 

Ο Χρυσόστομος κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα επισήμανση στην παραβολή του φτωχού Λαζάρου και του πλούσιου (Λουκ. 16:19~31). Ο Χριστός μας δίνει μεν το όνομα του φτωχού, αφήνει όμως ανώνυμο τον πλούσιο. Γιατί; Διότι όποιος επιδίδεται σε αρπαγές και σε πλουτισμό είναι λύκος κι όχι άνθρωπος.Ο δε Παύλος δεν ορίζει την πλεονεξία ως ένα παράπτωμα ηθικιστικού τύπου ή ως κάτι δευτερεύον, αλλά ως ειδωλολατρία (Κολοσ. 3:5). Ποιός είπε ότι το ευαγγέλιο αγνοεί την ύπαρξη των γιάππις;

Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν συμμερίζεται το προτεσταντικό δόγμα του απόλυτου προορισμού, το οποίο απολήγει στην πεποίθηση ότι οι εκλεκτοί του Θεού γίνονται επιτυχημένοι κεφαλαιοκράτες (βλ. Max Weber: Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού).

στ'  Το κοινωνικό περιεχόμενο του Χριστιανικού δόγματος

Ο Χριστός συγκρούστηκε με τις δυνάμεις του κακού και της φθοράς σε κάθε τους μορφή. Διωγμένος και σταυρωμένος ο ίδιος, ταύτισε ρητά τον εαυτό του με τους αδύναμους και τους διωκόμενους, με τους αλλοδαπούς και τους φυλακισμένους και, ταυτόχρονα, ταύτισε την αλληλεγγύη προς αυτούς με την αλληλεγγύη προς αυτόν τον ίδιο.

Μέσα στην πολύμορφη ιστορική όδευση, η Εκκλησία οφείλει να κρατά εναργές το όραμά της και να κομίζει μια σύστοιχη πρόταση ζωής. Όποτε λησμονεί ή απεμπολεί το ίδιο της το όραμα, γίνεται τύραννος του ανθρώπου, φυλακή του Θεού και προδότης του εαυτού της. Αντίθετα, όποτε τάσσεται στο πλευρό των θυμάτων και μπολιάζει την ιστορία με δικαιοσύνη, αλληλεγγύη κι ελευθερία, προξενεί ρωγμές στις ταφόπλακες της κοινωνίας για να περάσει στο σήμερα το φως των Εσχάτων.

"Κοινωνική δικαιοσύνη και ορθόδοξη θεολογία, Μία προκήρυξη", εκδ. Ακρίτας 2001.

antifono.gr / <antifono.mail3@gmail.com>

ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΣΑ ΦΙΔΙ Ο ΕΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ- Κατάργηση της προσευχής από τα σχολεία, στο πρόγραμμα του κ. Κουβέλη [κ. Ρεπούση]

Γράφει η Χριστιάνα.

Ξέρω….το θέμα είναι λεπτό. Εμπλέκεται η θρησκεία. Το αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας να πιστεύει σε ΟΠΟΙΟΝ Θεό ή Θεούς θέλει. Και αν θέλει. Μπορεί και να μην θέλει ρε αδερφέ…..ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ!!!

Λεπτό το θέμα και δεν το έχω θίξει ποτέ εδώ μέσα. Ποτέ μου δεν σχολιάζω σε αναρτήσεις θρησκευτικού περιεχομένου. Θέμα Αρχής. ΔΕΝ το αγγίζω.

Τώρα όμως, όχι μόνο θα το αγγίξω, αλλά θα τους ΚΡΑΞΩ με όλη μου την δύναμη. Ευγένεις κομμένες, ψευτοαριστερίζουσες προοδευτικές ιδεοληψίες πεθαμένες και θα ανοίξω το στόμα μου, γιατί το θέμα ΔΕΝ είναι θρησκευτικό στην ουσία, αλλά βαθύτατα ΕΛΛΗΝΙΚΟ.  Και το ανελέητο ροκάνισμα του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, πρέπει πια να έχει ένα όριο και ένα ΤΕΛΟΣ.

Πρέπει κάποτε να πάρετε απαντήσεις, ελεεινοί και απροκάλυπτοι ΜΙΣΕΛΛΗΝΕΣ, σε ΟΠΟΙΟ κόμμα και αν ανήκετε.

Υπάρχει στο πρόγραμμα του Κυρίου Κουβέλη, πρόταση κατάργησης της προσευχής από τα σχολεία.

Η ερώτησή μου απλή. Τόσο απλή, τόσο αφαιρετική, τόσο αληθινή, που αμφιβάλλω αν μπορεί να την απαντήσει και ο δεινότερος ρήτορας:

ΓΙΑΤΙ;;;;;   WHY??????   (Το λέω και στην βαρβαρικήν, για να με καταλάβετε Κύριοι και Κυρίες, εμπνευστές της εξαίρετης ιδέας…)

Περιμένω, ντε!!!!!   Άντε να βοηθήσω.

- Επειδή (because) δεν είναι όλα τα παιδάκια Χριστιανοί Ορθόδοξοι στα σχολεία μας και δεν θέλουμε να έρχονται σε δύσκολη θέση τα άλλα παιδάκια……

Απάντηση: Αυτά τα παιδάκια που δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, θα κάνουν 2 λεπτάκια υπομονή, να τελειώσει η Προσευχή των υπολοίπων Παιδακίων, μένοντας αμέτοχα και ΣΕΒΟΜΕΝΑ την επίσημη θρησκεία της χώρας  στην οποία ΖΟΥΝ.  ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΥΠΟΜΟΝΗ (εκτός αν θέλουν να κάνουν και τον Σταυρό τους) την ώρα που η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΑΚΙΩΝ θα λένε την προσευχή τους.

Θα περιμένουν τα 2, 3. 5, 10, 20, 30, παιδάκια, τα 500 να ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΝ.

Και μετά, όλα μαζί, θα γίνουν ένα κουβάρι, θα παίξουν, θα μαλώσουν, θα μάθουν, θα ρωτήσουν , θα κλάψουν, θα γελάσουν, ΟΛΑ μαζί, γιατί είναι ΠΑΙΔΙΑ.

ΠΑΙΔΙΑ που πάνε σε ΕΛΛΗΝΙΚΟ σχολείο ΟΜΩΣ. Οπότε, θα μαθαίνουν ΕΛΛΗΝΙΚΑ και θα βλέπουν τα Ελληνόπουλα να ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥΣ. Αν δεν τους αρέσει (που είμαι απολύτως βέβαιη ότι δεν τραβάνε κανένα ζόρι) να αλλάξουν χώρα, ήπειρο, πλανήτη ακόμα και γαλαξία!!!!!!

ΔΙ-ΚΑΙ-Ω-ΜΑ ΤΟΥΣ.

- Επειδή (because) είμαστε προοδευτικοί και σεβόμαστε και τιμούμε την μειοψηφία και την διαφορετικότητα.

Απάντηση: Φυσικά!!!!  Σπίτια σας!!!  Στις παρέες σας!!!!  Στις γειτονιές σας!!!!  Στην προσωπική σας ζωή!!!! Κάντε το να σας δω και να σας καμαρώσω!!!!!

Όταν ζείτε κύριοι σε ένα ξένο Κράτος με την ΒΟΥΛΗΣΗ σας , θα σεβαστείτε την επίσημη θρησκεία του. Θα την ΑΝΕΧΤΕΙΤΕ.

Οι κορώνες περί προοδευτικότητας, ας εξαντληθούν στα προσωπικά επίπεδα του καθενός μας.

Ας αποδεικνύουμε στην καθημερινή μας ζωή πόσο ΑΝΘΡΩΠΟΙ είμαστε και πόσο ΛΕΥΤΕΡΟΙ στο πνεύμα, σεβόμενοι τον διπλανό μας, ό,τι χρώμα και να έχει, σε όποιον Θεό κι αν πιστεύει, όποιο κόμμα κι αν ψηφίζει, ό,τι και να γουστάρει να κάνει στην κρεββατοκάμαρά του.

Άς δίνουμε ΧΩΡΟ στον άνθρωπό μας, λατρεύοντάς τον ταυτόχρονα.

Αυτή είναι η……προοδευτικότητα Κύριοι, που εσείς την ονομάζετε προοδευτικότητα αλλά εγώ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Δεν δίνω άλλες υποτιθέμενες απαντήσεις, γιατί όσο το σκέφτομαι, τόσο χαλιέμαι απίστευτα. Θα κλείσω λέγοντάς σας με απλά λόγια, τι καταφέρατε να κάνετε με αυτήν σας την πρόστυχη και εκ του πονηρού πρόταση, σε εμένα προσωπικά.

Είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

ΔΕΝ είμαι αυτό που λένε -της Εκκλησίας-. Δεν είμαι τακτική, δεν ντύνομαι καλά για να πάω την Κυριακή, δεν νηστεύω, δεν εξομολογούμαι, ΔΕΝ τηρώ κανένα πρωτόκολλο, γιατί ο Θεός για μένα είναι ΜΕΣΑ ΜΟΥ, και η Παναγιά ΓΥΡΩ μου και δεν μπορώ να τους βρω στις χλιδάτες εκκλησίες, ούτε στους χλιδάτους ιερείς.

Αντίθετα, δεν έχω αφήσει ξωκλήσι για ξωκλήσι που να μην πάω και να καταθέσω την Ψυχή μου με τις ώρες, ΜΟΝΗ μου, εγώ και Αυτός.

Σας μιλάει λοιπόν Κύριοι, μια …..όχι θεούσα ,τέλος πάντων. Ξέρετε τι καταφέρατε με αυτό;;;; Να με κάνετε να υποστηρίξω καταστάσεις με τις οποίες ουδέποτε ασχολήθηκα!!!! Το να πηγαίνω ΕΓΩ στην Εκκλησία είναι ένα θέμα. Το να μην ΥΠΑΡΧΕΙ Εκκλησία (έτσι όπως το πάτε, θα το προτείνετε και αυτό) είναι άλλο πράγμα.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ.

Ξεσκίσατε την Πατρίδα.

Ξεσκίσατε την Οικογένεια.

Ξεσκίσατε την Θρησκεία.

Αυτό είναι η Ελλάδα ρε απανταχού λαμόγια, γαμώ την τρέλλα μου!!!!  Αυτό ΗΤΑΝ, αυτό ΕΙΝΑΙ και αυτό ΘΑ ΕΙΝΑΙ. Αλλιώς ΔΕΝ θα είναι.

Θα γίνει Αγγλία. Θα γίνει Ελβετία. Θα γίνει Βέλγιο.

Θα γίνει δηλαδή……έτσι κι έτσι…..

ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ. Δεν ήταν τυχαίο το σύνθημα. Καθόλου. Η Πατρίδα, η Θρησκεία και η Οικογένεια, έχουν κρατήσει αυτόν τον λαό όρθιο, αυτό το Γένος ζωντανό.

Μπορεί να τα χάσαμε κάπου στον δρόμο μεγαλώνοντας, μπορεί να πέσαμε θύματα των επιλογών μας, μπορεί να ήμασταν πολύ μικροί ή πολύ λίγοι για να καταλάβουμε, μπορεί, μπορεί, μπορεί……

ΑΛΛΑ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. ΑΡΚΕΙ.

Θα διεκδικήσουμε τα κεκτημένα μας. Τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. Την γλυκιά σιγουριά της Μάνας, που είναι πάντα κάπου τριγύρω.

Το κείμενό μου δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ πολιτική , ή κομματική μομφή. Το ότι έγινε η πρόταση από το συγκεκριμένο κόμμα, είναι απλώς αποτέλεσμα της μπλεξομπουτίασης των δήθεν αριστεριζόντων με τις κουταμάρες περί αθείας.

Ούτε που με νοιάζουν, ούτε που ασχολούμαι μα αυτούς τους σκελετούς.

Θα έλεγα ακριβώς τα ίδια και ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ίσως, για κάτι από την αντίθετη πλευρά.

ΟΜΩΣ: (Και προσέξτε το ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ αυτό που θα πω. ΠΟΛΥ …)   Όταν τα όρια ΚΑΙ η έννοια του φασισμού γίνονται ΑΣΑΦΗ και μπερδεύονται σχεδόν ηδονικά με με την προοδευτικότητα, όταν ο….ακροδεξιός θέλει να φάει τους λάθρο για πρωινό και ο……(ακρο)αριστερός θέλει να φάει τον ΕΛΛΗΝΑ για πρωινό……τότε ξέρετε τι πρέπει να κάνουμε;;;;;;;;;;;

ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΚΟΣΤΟΣ. ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΙΜΗΜΑ.

ΕΛΛΗΝΕΣ το κέρατό μου μέσα. ΕΛΛΗΝΕΣ.

ΠΕΤΑΞΤΕ ό,τι σας χαλάει και σας προσβάλλει.

ΧΘΕΣ!!!!!

Φιλαράκια στην Ολυμπία. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο ευγενής μπορώ για να μην σας φέρω σε δύσκολη θέση με το άρθρο μου. Όμως το ποτήρι ξεχείλισε, ειλικρινά.

Οι άνθρωποι είναι απροκάλυπτα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ.

Ανεβάστε το αδέρφια μπας και ξυπνήσει ΕΝΑΣ!!!!   Ενας ρε πούστη μου. ΕΝΑΣ.

Καλή δύναμη.

ΠΗΓΗ http://olympia.gr/2012/04/27/pray/#more-146812

Κωνσταντινίδου Ανθή

-1-

22/1/2013

ΠΑΝΕΠΟΠΤΗΣ ή ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ;

(Προς γνώση και απόφαση)

ΠΟΛΕΜΟΣ ή ΥΠΟΤΑΓΗ;

ΜΕΡΟΣ  Β

Η αλήθεια είναι του Θεού.

Το ψέμα είναι του διαβόλου.

Η αλήθεια μάχεται το ψέμα.

Το ψέμα επιτίθεται στην αλήθεια.

            Η έρευνα ευνοεί την αποκάλυψη της αλήθειας συνειδητά. Ο συγκρητισμός την καθιερώνει στο υποσυνείδητο ως αποτέλεσμα. Καθορίζονται οι έννοιες και καθιερώνονται ως μη ανατρεπόμενες, καθώς κατανοείται το νόημα εντός του οποίου περιέχεται η έννοια. Στο πλαίσιο της θεογνωσίας, τον συγκρητισμό η επίσημη εκκλησία τον θεωρεί αίρεση εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την εύρεση της αλήθειας. Αποτέλεσμα αυτού είναι η διχοτόμηση των Ελλήνων σε αρχαιολάτρεις – αρχαιοελληνιστές και Χριστιανούς Ορθόδοξούς. Η πλειονότητα των Ορθοδόξων αποδέχεται αυτή την τοποθέτηση της κεφαλής της εκκλησίας η οποία διατηρώντας τη συγκεκριμένη θέση, συντηρεί τα στεγανά, διατηρεί την τυπολατρία και ενισχύει ό,τι ή όποιους παρεμποδίζουν τη διαρκή αναζήτηση της αλήθειας. Επιπροσθέτως ως άποψη αντιτίθεται στο θέλημα Του Θεού το οποίο είναι: «Ερευνάτε τας γραφάς», και «Γνώσεσθαι την αλήθεια ίνα ελευθερωθείτε από τα δεσμά της φυλακής στην οποία σας οδηγεί η άγνοια».

            Είναι γνωστό ωστόσο ότι στο σώμα της εκκλησίας πολλοί ιερείς θα επιθυμούσαν να «σπάσει» αυτό το τείχος διαχωρισμού. Είναι οι γνήσιοι μαχητές – απόστολοι της Ορθοδοξίας οι οποίοι μαζί με τους γέροντες μοναχούς διασφαλίζουν την ορθότητα της πίστης μας. Δεδομένου ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τον συγκρητισμό είναι ο παραλληρισμός, γίνεται εφικτή η διάκριση ή ενοποίηση, παραθέτοντας στοιχεία που αφορούν εκείνο το οποίο θα αποδεχθούμε ως εννιαίο ή διαφορετικό. Η αποδοχή ενισχύει την εμπιστοσύνη στο αποτέλεσμα που θα προκύψει. Ωστόσο στη λέξη εμπιστοσύνη εμπεριέχεται η λέξη πίστη η οποία με τη σειρά της, σε αναλογία με τη θετική ή αρνητική ενέργεια κάθε ανθρώπου, εμφανίζεται ως σταθερή ή αδύναμη.  

Αναγνωρίζοντας από θεμιτή ως αναγκαία, την δια βίου μάθηση, ό,τι έως σήμερα έχει γνωστοποιηθεί αποτελεί αντικείμενο έρευνας. Εκείνος που επιθυμεί την αποφυγή αποδοχής δεδομένων δογματικού χαρακτήρα αναγνωρίζοντας την αλήθεια, διαθέτει και την ικανότητα –λόγω αυτοδιάθεσης- αποκόμισης των αποσταγμάτων μετά τον παραλληρισμό και τη σύγκριση.   

            Σε μια προσπάθεια ανάδυσης της ιστορικής μνήμης, εμφανίζονται κάποια πνευματικά κληροδοτήματα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία, τα οποία παραθέτονται προς συγκρητισμό.

Κατά την αρχαιότητα:

Ουκ εν τω πολλώ το ευ → Ό,τι το καλό, δεν βρίσκεται

                                           σε μεγάλη ποσότητα

Στην Ορθοδοξία:

Μη συσχηματίζεστε τω αιώνι ετούτο → Μη ακολουθείτε αυτό

                                                                  που οι πολλοί επιθυμούν. (Αναφερόμενος Ο  

                                                                  Χριστός σε όλο το χωροχρόνο και χρονοδιαρκές).

Κατά την αρχαιότητα:

Γνώθι σ’ εαυτόν μηδέ Άγαν → Γνώριζε (έλεγχε) το εαυτό σου,

                                                   χωρίς να υπερβάλλεις.

Στην Ορθοδοξία:

Γνώσεσθαι την αλήθεια, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς → Γνωρίστε την αλήθεια,

                                                                                                  και η αυτή θα σας ελευθερώσει.

-2-

Ορισμένα από τα 147 Δελφικά παραγγέλματα: (Εναρμονισμένα με τις 10 εντολές)

Έπου θεώ (Ακολούθα τον θεό)

Νόμω πείθου (Να πειθαρχείς στο νόμο)

Θεούς σέβου (Να σέβεσαι τους θεούς)

Γονείς αίδου (Να σέβεσαι τους γονείς σου)

Ηπώ υπέρ δικαίου (Να καταβάλλεσαι για το δίκαιο)

Γνώθι μαθών (Γνώρισε αφού μάθεις)

Ακούσας νόει (Κατανόησε αφού μάθεις)

Ακούσας νόει (Κατανόησε αφού ακούσεις)

Σ’ αυτόν ίσθι (Γνώρισε τον εαυτό σου)

Εστίαν τίμα (Να τιμάς την εστία σου)

Άρχε σ’ εαυτού (Να κυριαρχείς τον εαυτό σου)

Φίλους βόηθε (Να βοηθάς τους φίλους σου)

Θυμού κράτε (Να συγκρατείς τον θυμό σου)

Όρκω μη χρω (Να μην ορκίζεσαι)

Σοφίαν ζήτει (Να αναζητάς την σοφία)

Φόνου απέχου (Να μην φονεύεις)

Ελπίδα αίνει (Να δοξάζεις την ελπίδα)

Όνειδος έχθαιρε (Να εχθρεύεσαι το χλευασμό)

            Προς αποφυγή αναζήτησης της ουσίας των πραγμάτων που έχουν παραδοθεί, ο τελευταίος Χρησμός του Μαντείου των Δελφών που δόθηκε το 362 π.χ. διχοτομήθηκε με την ερμηνεία του να αποδίδεται σε δύο εκδοχές, καθώς κατά μεν τον Ιουλιανό (τον φερόμενο ως παραβάτη) έλεγε:

«Είπατε τω βασιλεί χαμαί πεσέ δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα Δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν απέσβετο και λάλον ύδωρ»

«Πήγαινε και πες στον βασιλία ότι το καλά σφυρήλατο δωμάτιο έχει πέσει στην σκόνη. Ο Φοίβος Απόλλωνας δεν έχει πλέον οίκο ή δάφνη, ή γάργαρη πηγή. Ακόμα και η πηγή των αερίων έχει στερέψει και δεν υπάρχει πια»

Κατ’ αρχαιοελληνιστών η ερμηνεία έχει ως εξής:

«Εσθ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και εσαεί έσται»    

«Θα έρθει η μέρα όπου ο Φοίβος θα έρθει ξανά και θα παραμείνει διαπαντός»

Είναι ευδιάκριτο, ότι και οι δύο εκδοχές μιλούν για το ίδιο πράγμα.

α) Το τέλος της αρχαίας εποχής (το οποίο και επήλθε με την καθίδρυση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας)

β) Την έλευση Του Θεανθρώπου και τη γέννηση Αυτού (η οποία επακολούθησε)

Το πνεύμα το οποίο περιείχετο στους θεούς ουδέποτε εγκατέλειψε τον Ιερό αυτό χώρο (τον Ελλαδικό) καθώς και οι Έλ-ληνες ήταν δημιουργήματα Του Ενός Θεού. Οι φερόμενοι ως θεοί των αρχαίων (εκ του θέω = τρέχω γρήγορα) βεβαίως, και υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν στη διάσταση που ο Θεός τους επέτρεψε να βρίσκονται, ως πνευματικά δημιουργήματα καθώς διετέλεσαν και ολοκλήρωσαν την αποστολή τους, στον τόπο και στον χρόνο το οποίο Εκείνος επέλεξε.

            Ο Φοίβος Απόλλωνας ως πνευματικό δημιούργημα Του Θεού θα επανέλθει αλλά ως δημιούργημα και όχι ως δημιουργός, φέροντας ως πνεύμα το φως της αλήθειας Του θελήματος του Θεού.

Η προφήτευση περί ύπαρξης Του θεού μέσα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία προκύπτει από τις Σίβυλλες οι χρησμοί των οποίων εφυλλάσοντο από δέκα ένοπλους άνδρες στο ναό του Διός στο Καπιτώλιο της Ρώμης. Σπουδαιότερος χρησμός των Σιβυλλών είναι αυτός της Σίβυλλας της Ερυθραίας όπου μέσω αυτού αποκαλύπτεται η κάθοδος Του Ιησού επί της γης.

Εκείνος ο οποίος περισσότερο από όλους τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους αγάπησε και ύμνησε το Θεό ως δημιουργό του Σύμπαντος ήταν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος του οποίου τα κείμενα επί χιλιάδες χρόνια (27.000 χρόνια περίπου) διατηρήθηκαν ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ. ΓΙΑΤΙ; Είναι απλό, όπως απλά είναι όλα τα πράγματα στην φυσική (την αληθινή τους) μορφή.

-3-

Γιατί ο Ερμής ήταν το έμβλημα του λόγου, που δημιουργεί και ερμηνεύει τα πάντα. Και γιατί μέσα απ’ τα γραπτά του προέκυπτε ότι η ψυχή είναι βατήρας για το πνεύμα, για το άπειρο, για την αλήθεια.

Ο Σωκράτης και ο μαθητής του Πλάτων, ζούσαν ως ασκητές με νερό και ελάχιστη τροφή, όπως  ακριβώς σήμερα οι ασκητές της Ορθοδοξίας, Μιλούσαν για Τον Έναν και μοναδικό Θεό, και σε όλη τους τη ζωή είχαν ως φροντίδα την αναζήτηση της αλήθειας μιλώντας για την αθανασία της ψυχής.       

            Ο Ελληνισμός μέσα απ’ τα αποκαΐδια που άφησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, άρχισε εκ νέου να ανθίζει και να ευδοκιμεί με την πρώτη μ.χ. εκκλησία που ίδρυσε ο Απ. Παύλος, στην ερημωμένη τότε Αθήνα.

Τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια, ο Άγιος Ιουστίνος (110 μ.χ.) προέβλεψε –ως Άγιος- την φαυλοκρατία που θα επικρατούσε προκειμένου ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός να είναι σε διαρκή διαχωρισμό όταν είπε σε γραπτή του ομολογία: «Φαύλοι δαίμονες είναι οι διαχειριστές της εκκλησιάς».

Το 216 μ.χ. ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, εκ νέου ανεγνώρισε την αμεσότητα της σχέσης μεταξύ Χριστιανισμού – Ελληνισμού, για να θεωρηθεί αργότερα από τον Πατριάρχη Φώτιο (879 μ.χ.) σε σύνοδο με τους παπικούς ως αιρετικός.

Ο Θεοδόσιος Αυγουστίνος ανεγνώρισε μεν τον Χριστιανισμό αλλά καθιέρωσε την ποινή του θανάτου, σε όσους Χριστιανούς παράλληλα με την πίστη τους, ανεγνώριζαν στους προγόνους τους την γνησιότητα των μηνυμάτων περί ελεύσεως Του Χριστού.  Αντικατέστησε δε τα γραπτά που μιλούσαν για τον Ευαγγελισμό Της Θεοτόκου, Την γέννηση Του Χριστού, Την Σταύρωση και την Ανάσταση Αυτού, με το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, λέγοντας ότι ο Χριστιανισμός είναι συνέχεια του Εβραϊσμού. Ωστόσο η επίσημη εκκλησία τον ονόμασε «Μέγα». Γιατί;

Η απάντηση είναι και πάλι πολύ απλή. Γιατί ο προαιώνιος εχθρός Του  Θεού επιλέγει με προσοχή τους χώρους στους οποίους παρεμβαίνει, εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια διατήρησης της άρρηκτης αυτής σχέσης μεταξύ Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εχθρός του μετά από Τον ίδιο Το Θεό Τον οποίο πολεμά από τη στιγμή της δημιουργίας του ίδιου από Εκείνον. Ο εκπεσών εωσφόρος άγγελος, ο φέρων το φως της κτίσης του υλικού αυτού κόσμου, ο...... Μ.Α.Τ.Σ. (Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος) όπως αυτοονομάζεται.

Σ’ αυτόν τον κτιστό κόσμο όμως γεννηθήκαμε. Σε έναν διαρκή πόλεμο μεταξύ άκτιστου και κτιστού. Πνεύματος και ύλης. Αλήθειας και ψέματος. Αν θα γίνουμε μαχητές ή λιποτάκτες αφορά τον καθένα από εμάς προσωπικά. Οι φερόμενοι ως στρουθοκαμηλιστές είναι εκείνοι που θεωρητικά αποστασιοποιούνται και από τις δύο πλευρές, ουσιαστικά όμως είναι οι λιποτάκτες – αποστάτες του πολέμου με το πρόσχημα: «Εγώ ανήκω μόνο στον εαυτό μου». Παραβλέπουν το γεγονός (ή εθελοτυφλούν;) ότι ζουν με τους πολεμιστές;. Τρώνε, κοιμούνται, διασκεδάζουν, λυπούνται και χαίρονται, έναντι κάποιου τιμήματος, αφού κινούνται στον υλικό αυτό κόσμο. Σε ποίους αποδίδουν το αντίτιμο; «Και στους δύο» θα απαντήσουν. Διατηρώντας όμως καλές σχέσεις και με τους δύο αγνοούν (ή θέλουν να αγνοούν) ότι κάποιον βλάπτουν. Γιατί κατά την εφαρμογή αυτής της πρακτικής όταν διατηρούν καλές σχέσεις με τους καλούς, και παράλληλα με τους κακούς ανθρώπους, οι καλοί δεν θα τους βάλουν σε πειρασμό. Οι κακοί  όμως θα επιδιώξουν να βλάψουν τους καλούς, επειδή αυτή είναι η δουλεία του κακού. Κατά συνέπεια προκειμένου να διατηρήσουν την καλή σχέση τους με τους κακούς, θα πρέπει να βλάψουν τους καλούς. Και στην καλύτερη των περιπτώσεων η βλάβη που θα τους προκαλέσουν, θα έχει ως αντίκρυσμα την αδικία. Ωστόσο και σ’ αυτήν ακόμα την περίπτωση η επιλογή δεν παύει να είναι αναφαίρετο δικαίωμα της βούλησης κάθε ανθρώπου, καθώς Ο Θεός (και πνευματικός Δημιουργός) του αληθινού κόσμου στον οποίο ανήκουμε μας κληροδότησε την Ελ-ευ-θερία, η σύσταση της οποίας βρίσκεται, στο πέμπτο στοιχείο της φύσης τον αιθέρα. Με στοιχεία αυτής της σύστασης λειτουργούμε, τα οποία ορισμένοι δραστηριοποιούν ως θετικοί δέκτες και κάποιοι αποποιούνται ως αρνητικοί παραλήπτες, στον υλικό και τεχνητό αυτό κόσμο, του οποίου η εποπτεία δεν ελέγχει ο πανεπόπτης οφθαλμός όπως εκείνος νομίζει, αλλά ο παντεπόπτης Δημιουργός.

-4-

            Κάθε δογματική συμπεριφορά είναι αντίθετη της επιθυμίας Του Θεού, γιατί η εύρεση της αλήθειας απορρίπτει το «δεδομένο» και δεν ολοκληρώνεται ως εύρεση καθώς η αλήθεια ανάγεται στην ες αεί (συνεχή) αναζήτηση αυτής, ως διαρκώς επιδιωκόμενη, και υπάρχει ως εύρημα μόνο στην απόλυτη συνάντηση – συνύπαρξη με τον Θεό.

Ο Πλάτωνας την περιέγραψε και ως θεία – άλλη (θεία περιπλάνηση). Ο δε Σωκράτης όσο αφορά εαυτό του, έλεγε ότι: «ουδέν γνωρίζει περί αυτής», αν και υπήρξε ως φιλόσοφος, ο μεγαλύτερος των αιώνων.

            Η μετριοφροσύνη είναι η κλωστή που συγκρατεί όλα τα μαργαριτάρια της αρετής. Και αυτή διατήρησε ο Σωκράτης. Με μέτρο και φρόνηση θα πρέπει και ‘μείς οι Έλληνες που γράφουμε την τρέχουσα ιστορία, να κοιτάμε τον κάθε συνέλληνα, και να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε αυτόν, καθώς τίποτα στην πραγματικότητα δεν μας χωρίζει. Αντίθετα αυτό που θεωρούμε οτι μας χωρίζει, είναι εκείνο που μας κρατά ενωμένους., και στις δύσκολες για την πατρίδα ώρες, γίνεται η ασπίδα προστασίας και η δύναμη υπεράσπισής αυτής. Και είναι τώρα μια παρόμοια στιγμή, αλλά περισσότερο επικίνδυνη από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν. Γιατί επιδιώκεται και επιχειρείται ο ολοκληρωτικός αφανισμός μας. Υλικά και πνευματικά. Χρησιμοποιώντας ο αρχαίος εχθρός αθέμιτα μέσα, και εφαρμόζοντας ανίερες τεχνητές μεθόδους υψηλής τεχνολογίας. Για εμάς τους Έλληνες όμως, ισχύει το ίδιο πρόσταγμα που λέει πως όταν η πατρίδα κινδυνεύει, και τα πιστεύω μας διώκονται ανηλεώς, επιβάλλεται ως συνειδησιακό καθήκον, η αναζήτηση διεξόδου. Η έρευνα να προκύπτει ως υποχρέωση, και η συμμετοχή στην προσπάθεια ηθικής αποκατάστασης εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας ως αυτοδιάθετη κατάθεση. Σε ατομικό ή συνολικό επίπεδο, η απόδοση σεβασμού και στα δύο αυτά αλληλένδετα αγαθά τα οποία προστατεύθηκαν χιλιάδες χρόνια, είναι ευθύνη και υποχρέωση όλων ημών.

Χριστιανοποιήθηκε ο Ελληνισμός,. Δεν Ελληνοποιήθηκε ο Χριστιανισμός. Οι αρχαίοι Έλληνες λειτουργούσαν ως κομιστές της γνώσης. «Έφεραν» κάτι τι ο οποίο προϋπήρχε. Έφεραν το «ΕΙΝΑΙ» Του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Άλλο «ΚΑΤΕΧΩ» και «ΦΕΡΩ» και άλλο το ΕΙΜΑΙ. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, γνώριζαν καλά τι «έφεραν».

            Συνεχιστές ως κομιστές του θελήματος Του Κυρίου υπάρχουν ως γνωστό οι Ευαγγελιστές της Εκκλησίας, οι Άγιοι Πατέρες, και Η Αποκάλυψη Του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Η διαρκή παρουσία Αυτού μέσω των θαυμαστών και των θαυμάτων που ακολουθούν τις μέρες μας γίνεται ορατή σ΄ εκείνους που επιθυμούν να την αναγνωρίσουν. 

Οι Έλληνες διαχρονικά γίναμε δέκτες μιας πολύ καλά δομημένης και συστηματικά άριστα οργανωμένης πνευματικής παραπλάνησης την οποία καλούμεθα ως γνήσιοι Ορθόδοξοι Πατριώτες – μαχητές να πολεμήσουμε. Όπως έδωσαν τη μάχη τους και οι επαναστάτες του 1821. «Πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος» (Θ. Κολοκοτρώνης).         

Δεν νοείτε Έλληνας μη Ορθόδοξος να μάχεται για την Ελλάδα, υπέρ της Ελευθερίας επιδιώκοντας τη νίκη. Όχι γιατί Ο Θεός δεν θα τον βοηθήσει προστατεύοντας αυτόν, αλλά γιατί ο ίδιος θα μάχεται ως μη γνωρίζων την ουσία του νοήματος εκείνου για το οποίο πολεμά. Ούτε δύναται να αποστατεί με το άλλοθι «Δεν γνωρίζω» διότι δεν λειτουργεί ως επιχείρημα, καθ’ ότι η γνώση του έχει δοθεί.

Το τελευταίο που μπορεί να κάνει –ή το πρώτο αν λειτουργήσει ως έναυσμα επιθυμίας για το ξεκίνημα της ένταξης στη μάχη- είναι η αποδοχή της ρήσης:

«’Ο μή γνωρίζων και μή πράττων, ολίγα βαρύσσεται

  ‘Ο γνωρίζων και μή πράττων, πολλά βαρύσσεται».

Η εντολή εκκίνησης βρίσκεται στο θεοποιούμενο και Ελληνογεννές στοιχείο που υπάρχει στο D.N.A. καθενός από εμάς και λέγεται ΦΙΛΟΤΙΜΟ (Φίλος της τιμής). Η Τριαδικής μορφής ουσία του στοιχείου αυτού που περιέχει:

Διάφανο καθαρό, χαρακτήρα.

Μεταξένια Ευγενικά συναισθήματα.

Δυνατή και αλύγιστη ψυχή…

αναμένει την ενεργοποίηση της.-

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......

Κωνσταντινίδου

Ανθή