Κωνσταντινίδου Ανθή-ΠΑΝΕΠΟΠΤΗΣ ή ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ;

-1-

15/12/2012

ΠΑΝΕΠΟΠΤΗΣ ή ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ;

(Προς γνώση και απόφαση)

ΠΟΛΕΜΟΣ ή ΥΠΟΤΑΓΗ;

ΜΕΡΟΣ  Α

            Δεκέμβριος 2012, τους τελευταίους μήνες έχουν αποκαλυφθεί πάρα πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και η λειτουργία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η παραμονή σ’ αυτή την διευκρίνηση θα αποτελούσε περιττολογία, καθώς βρίθει πληροφοριών, κάθε τηλεοπτικός σταθμός ή η έντυπη καθημερινή ενημέρωση μέσω των εφημερίδων.  Από τον οικ/γο Βαρουφάκη, έως το δωδεκάχρονο κορίτσι από τον Καναδά, έχουν μιλήσει και αναλύσει, την γελοιότητα αυτού του συστήματος που δεν οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον οδηγεί στο πουθενά, δηλαδή στο χάος  που  έχει προκαλέσει. Απομακρύνοντας την παγίδα της περιττολογίας ας δούμε τα πράγματα καθαρά μιλώντας για την πραγματικότητα που υφίσταται και όχι την πλαστή που μας παρουσιάζουν. Με την ευκρίνεια και την ελεύθερη σκέψη που μας καθορίζει ως Έλληνες και τη γνώση που προκύπτει από την ατομική ή συνολική έρευνα.

            Βρισκόμαστε στη δύνη ενός ακήρυχτου πολέμου. Ενός πολέμου κατά της ανθρωπότητας. Ποίος τον δημιούργησε; Ποίος είναι ο στόχος του και ποίος ο στρατός του;

Τον δημιούργησε ο ίδιος ο διάβολος. Αυτός που μισεί τους ανθρώπους, αλλά και κάθε άλλη μορφή ζωής.

Ο στρατός του αποτελείται από δαίμονες. Γνήσιους οπαδούς του Σατανά. Αυτός ο πόλεμος δεν γίνεται για οικονομικά οφέλη, εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου, ή οποιοδήποτε άλλο υλικό συμφέρον. Γίνεται για την κατάργηση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Γίνεται για την πνευματική του υποδούλωση, καθώς ο διάβολος είναι πνεύμα, και ουδόλως ενδιαφέρεται για χρήματα και εδάφη. Η οικονομική κρίση  είναι το μέσον που χρησιμοποιεί, και όχι ο σκοπός τον οποίο επιδιώκει. Οι δαίμονες ως πνεύματα και αυτοί είναι δυνατόν να καταλαμβάνουν πολλούς ανθρώπους προκειμένου να εφαρμοστούν τα σχέδια του αφεντικού τους.

            Δύο είναι τα αντίπαλα στρατόπεδα, δύο παρατάξεις, ένας ο πόλεμος. Ο πόλεμος υπέρ και κατά της ανθρωπότητας. Επιλέγεις στρατόπεδο και πολεμάς. Όταν πολεμάς δεν σκέφτεσαι: «Θα νικήσω;» «Θα νικηθώ;» ΠΟΛΕΜΑΣ!! Κανείς ποτέ στο παρελθόν δεν ήξερε αν θα νικήσει όταν πολεμούσε. Μην κρίνεις το αποτέλεσμα κάθε μάχης με βάση τη προσωπική σου νοητική δυνατότητα και ικανότητα, γιατί κρίνεις το θέλημα του Παντεπόπτη Δημιουργού Θεού, και την τελική κρίση ΕΚΕΙΝΟΥ Του Οποίου το μέγεθος δεν αξιώθηκε κανείς θνητός να γνωρίσει, καθώς εκπίπτουμε σε συνεχή λάθη και αστοχίες, τα λεγόμενα «αμαρτήματα» κατά την εκτίμηση των αρχαίων Ελλήνων. Και γιατί κανείς δεν κατάφερε να μεταμορφωθεί, και να γίνει εκείνο για το οποίο δημιουργήθηκε: «Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΗ».

ΣΗΜ:    Κατά την αρχαιότητα αμαρτία λέγονταν η αστοχία εκείνου που επεδίωκαν σε αγώνες

              σωματικής  άσκησης (αθλήματα) ή σε λανθασμένη εκτίμηση του αντικειμένου στο οποίο

              αναφέρονταν κατά την άσκηση του Δημοκρατικού τους δικαιώματος. «Αμαρτία» λοιπόν

              ήταν η «αστοχία». Δεν πετύχαιναν δηλαδή τον στόχο τους.

Ως αστοχία ή ως αμάρτημα εκλαμβάνεται και η επιδίωξη εκτίμησης του θελήματος Του Θεού. Ας μην το επιδιώκουμε λοιπόν, γιατί μόνο μας βλάπτει αυτή η αναζήτηση.

            Στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα διακρίνονται και διαφορετικού προσδιορισμού πολεμιστές. Τα στρατεύματα του διαβόλου έχουν στρατιώτες. Τα στρατεύματα Του Θεού διαθέτουν μαχητές. Οι στρατιώτες σταματούν και ξεκινούν κατ’ εντολή του διαβόλου. Οι μαχητές Του Θεού πολεμούν αδιάλειπτα εν ονόματι Του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού καθοδηγούμενοι από την πίστη τους προς Εκείνον, και την δύναμη που τους παρέχει η θεία χάρις Του.

Η αστοχία (αμαρτία) του μαχητή – πολεμιστή δεν είναι το να μην πετύχει το στόχο του, αλλά το να μην πολεμά. Ο πατέρας Νίκων, αγιορείτης μοναχός, πολύ εύστοχα απέδωσε την ανάγκη ύπαρξης της θέλησης του να είσαι μάχιμος όταν είπε: -«Το κακό μπορεί να αυξάνει την δύναμη του, όταν οι καλοί δεν κάνουν τίποτα!!»-. Κάνε κάτι λοιπόν ΤΩΡΑ! Δέξου Τον Χριστό και γίνε μαχητής!

Πολέμα για την Δικαιοσύνη που μας δίδαξε.

Πολέμα για την αξιοπρέπεια σου πράττοντας το άξιον, δηλαδή το σωστό.

Πολέμα για την ελευθερία που Εκείνος σου χάρισε, και μην την παραδίδεις αμαχητί στον μεγαλυτερό Του εχθρό.

-2-

Πολέμα με αγάπη, για όλα τα αδόλωτα και για όλα τα αδούλωτα πλάσματα της γης που υποφέρουν, ως ελάχιστο αντάλλαγμα της άπειρης αγάπης Του προς εσένα. Φανέρωσε την ύπαρξη της δικής σου αγάπης προς Εκείνον που «δεν έχει» αλλά ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ.

Ας κάνουμε εμείς οι ελάχιστοι, το ελάχιστο προς Εκείνον, προκειμένου να μην το προδώσουμε.

Όταν προδίδουμε τον συνάνθρωπο, προδίδουμε Εκείνον

Όταν λέμε ψέματα λοιδορούμε πρώτα Εκείνον, όχι γιατί απλά γνωρίζει την αλήθεια αλλά επειδή ΕΙΝΑΙ  Η  ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ο διάβολος έχει στη χρήση του πολλούς πράκτορες που συνεργάζονται μαζί του. Από τους ποίο κοντινούς είναι η άγνοια, η λήθη, και η αδράνεια.

Πώς αντιμετωπίζει ο ορθόδοξος μαχητής αυτούς τους πράκτορες;

Μόνο κάνοντας πράξη Το Λόγο Του δικού του αρχηγού που είναι το: «Γνώσετε την αλήθεια, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».

-Γνωρίστε την αλήθεια, και εκείνη θα σας ελευθερώσει-. Από τι όμως; Μα απ’ τον κακό μας εαυτό.

«Βρείτε –λέει- το δρόμο, πετάξτε τις παρωπίδες που σας έχουν φορέσει, και ελάτε κοντά Μου, για να βρείτε τη γαλήνη της ψυχής που σας ταιριάζει, την ηρεμία του πνεύματος που σας αρμόζει. Για εκείνα που πρέπει να ετοιμάζεστε, και να γρηγορείτε, σας μιλώ!».

Ένας από τους λόγους Του είναι: «-Ερευνάτε τας γραφάς-», γιατί μόνο μέσα από αυτές βγαίνετε από τη λήθη της άγνοιας, και προσχωρήστε στην οδό της αλήθειας. Η ίδια η λέξη, αυτοερμηνεύεται με το στερητικό /α/, και τη λέξη λ ή θ η. (στέρηση, απομάκρυνση από τη λήθη = αλήθεια).

Η αδράνεια είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος του διαβόλου καθώς όταν αδρανείς σε κάνει εκείνος ό,τι θέλει, και μάλιστα χωρίς να καταβάλλει καμμιά προσπάθεια, εφ’ όσον εσύ σε τίποτα δεν αντιστέκεσαι, με το πρόσχημα: «Όλα τελείωσαν...», «είναι αργά πια...» ή «δεν υπάρχει ελπίδα...».

Βούτυρο στο ψωμί του βάζεις με αυτά τα λόγια, και κάθε άλλη παρόμοιας μορφής επίφαση.

Είναι τότε που δεν σε πολεμά καθόλου. Σε έχει ολοκληρωτικά δικό του οπότε του είναι άχρηστη η προσπάθεια να σε κατακτήσει. Θα σε θυμηθεί μονάχα τότε, που θα χρειαστεί να το εξυπηρετήσεις σε κάποιον από τους σκοπούς του, προσφέροντας σου μάλιστα και κάποια οικονομικά οφέλη (χωρίς φυσικά ο ίδιος να τα στερείται εφ’ όσον αυτά του είναι εντελώς άχρηστα) ή καλύπτοντας κάποια φιλοδοξία σου για την οποία επί–ματαίω-πονείς.

ΣΗΜ:   Όσοι έχουν δει την ταινία «Ο δικηγόρος του διαβόλου» θα θυμούνται ίσως την τελευταία

             σκηνή όπου ο διάβολος ρώτησε το δικηγόρο αν ήταν διαθέσιμος να λειτουργήσει εκ νέου το

             δικηγορικό του αξίωμα. Και εκείνος παρ’ όλα όσα πέρασε, και ενώ υποτίθεται είχε

             κατακτήσει την ματαιότητα της δόξας, στάθηκε για λίγο διστακτικός, ενώ ένα μειδίαμα του,

             έδωσε στο διάβολο το δικαίωμα να καταλάβει πως θα μπορούσε για μια ακόμη φορά να τον

             εξαπατήσει παραπλανώντας τον προκειμένου να του καταστρέψει τη ζωή και τρίβοντας με

             ικανοποίηση τα χέρια του είπε: «Ματαιοδοξία! Ο καλύτερος μου σύμμαχος!»

            Με την εξαγορά της συνειδήσεως σου ο διάβολος εξαντλεί από εσένα και τα τελευταία αποθέματα ανθρωπιάς που μπορεί να έχεις αφήνοντας σε κενό συναισθημάτων και τύψεων και με ολοκληρωμένη την μετατροπή σου από άνθρωπο με πνεύμα, σε άψυχο υλικό οικοδόμησης των δικών του έργων και πράξεων.  

Το γεγονός ότι η αδράνεια ισοδυναμεί με την υποταγή, προκύπτει εκ του συμπεράσματος ως μοναδική πραγματικότητα, η οποία δεν εκπίπτει ως γνώρισμα σε υποκειμενική εκτίμηση.

            Σε ολόκληρο τον πλανήτη άνθρωποι αγωνίζονται για δικαιοσύνη και ελευθερία. Ακόμη και εκείνοι που δεν γνωρίζουν συνειδητά τις έννοιες των λέξεων. Αγωνίζονται όμως με την ψυχή τους. Έστω και αν δεν γνωρίζουν την ερμηνεία εκείνων για τα οποία μάχονται. Αυτό συμβαίνει γιατί η ψυχή είναι το πρωταρχικό στοιχείο, που λειτουργεί ανεξάρτητα από τη γνώση, και δρα αυτόβουλα, αυτόνομα και αυθύπαρκτα. Χωρίς να ρωτά αν πρέπει ή δεν πρέπει να ζητήσει αυτό που της ανήκει. Γιατί καθοδηγείται απ’ το αυτονόητο ότι: «Η ελευθερία  δεν είναι ζητούμενο αλλά δικαίωμα». Όταν εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο, χωρίς το χάρισμα της Θείας Γνώσης –(που κάποιοι εσκεμμένα δεν τους επέτρεψαν να έχουν)- αντιδρούν και αντιστέκονται η δωρεά Του Θεού προς εμάς τους Έλληνες πρέπει να χαίρει έμπρακτης εκτιμήσεως, που ερμηνεύεται με τη φανέρωση του σεβασμού προς Αυτόν μέσα από τη μάχη που είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε καθημερινά. Όχι γιατί κάποιος μας το επιβάλλει, αλλά ως ομολογία ύπαρξης συνειδήσεως, και ως συνεχιστές των αγωνιστών του παρελθόντος.

            Η αποκάλυψη της αλήθειας έχει αποδέκτες τους Έλληνες πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Η Θεία Χάρις Του Θεού αναγνωρίστηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο το όνομα του οποίου ως «Τρισμέγιστος» προκύπτει από την αναγνώριση της Τριαδικότητας Του Θεού.

-3-

Συνεχιστές της αποκάλυψης υπήρξαν πολλοί αρχαίοι Έλληνες η ομολογία των οποίων φτάνει έως τις μέρες μας, με την ολοκληρωμένη του έκφραση στην Αποκάλυψη του μαθητού του Χριστού Ιωάννη. Σε γραπτό κείμενο της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας το οποίο Ο Θεός επέτρεψε να ακούγεται αναφέρονται οι λόγοι του Ερμή προς Τον Θεό Τον οποίο εγνώρισε. Και λένε τα εξής:

-«Άγιος Ο Θεός ο Πατέρας των πάντων.

   Άγιος Ο Θεός, η βούληση του Οποίου πραγματοποιείται

   μέσω Των Δικών Του Δυνάμεων.

   Άγιος Ο Θεός Ο Οποίος επιθυμεί να αναγνωρισθεί,

   και αναγνωρίζεται από τους Δικούς Του.

   Άγιος είσαι Εσύ, που με το λόγο Σου έδωσες

   σύσταση στα όντα.

   Άγιος είσαι ΄Συ που ολόκληρη η φύση

   δημιουργήθηκε σαν εικόνα σου.

   Άγιος είσαι ΄Συ Τον Οποίο δεν διαμόρφωσε

   η φύση.

   Άγιος είσαι ΄Συ, ο ισχυρότερος από κάθε

   δύναμη.

   Άγιος είσαι Εσύ, Ο Ανώτερος από κάθε

   υπεροχή.

   Άγιος είσαι Εσύ, Ο Ανώτερος απ’ τους

   επαίνους.

   Δέξου τις αγνές θυσίες που εκφράζονται

   με λόγια απ’ την ψυχή και την καρδιά,

   η οποία ανυψώνεται προς Εσένα,

   ανεκλάλητε, άφραστε, εκδηλωμένε

   με τη σιωπή.

   Φώτισε και ενδυνάμωσε εμένα που σου

   ζητώ, να μην πέσω έξω, στη γνώση τη σχετική

   με την ουσία μας, και με τη χάρη αυτή να

   φωτίσω όσους από το γένος μου, βρίσκονται

   σε άγνοια, αδελφούς μου, και γιούς Σου.

   Γι’ αυτό Τον Λόγο πιστεύω και γίνομαι μάρτυρας,

   και προσχωρώ στη ζωή και στο φώς.

   Δοξασμένος είσαι Πατέρα, Θεέ.

   Ο άνθρωπος Σου επιθυμεί,

   να καθαγιαστεί Μαζί Σου,

   καθώς του έχεις παραδώσει

   όλη την εξουσία.»-

            Ας μην παραπλανώμεθα από τα βδελύγματα των Εβραοσιωνιστών που επί αιώνες επιδιώκοντας τον διαχωρισμό των Ελλήνων σε αρχαιοελληνιστές και Ορθόδοξους Χριστιανούς, δημιουργούν έριδες σπέρνοντας ζιζάνια.

Από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο (30.000 περίπου χρόνια π.χ.) έως τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, από τον Όμηρο ως τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη, και απ’ τον Αριστοτέλη ως τον Ελύτη, η Ελλάδα υπήρξε το κράτος που Ο Θεός πάντοτε προστάτευε, εξακολουθώντας να το προστατεύει. Τίποτα δεν άλλαξε εδώ και 40.000 χρόνια. Ήμασταν και είμαστε εδώ, τότε και τώρα, στον αγώνα υπέρ του διαφωτισμού και διάσωσης της ανθρωπότητας και εκτός οποιουδήποτε, άλλου γνωρίσματος, διατηρώντας ζωντανό το σύνθημα του Μ. Αλεξάνδρου: «ΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ  ΕΜΕΙΣ  Ή  ΚΑΝΕΙΣ».

            Στο σημείο αυτό θέλω να παραθέσω ως επίμετρο την αποστολή μέσω site κάποιου Αρίσταρχου τον οποίο δεν γνωρίζω, αναγνωρίζω όμως σ’ αυτά που αναφέρει έναν παραδειγματικό μαχητή του σημερινού πολέμου.

Σ’ ένα κομμάτι της σελίδας του κειμένου (το ονομάζει «ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ...»), υπάρχει το σκίτσο ενός μικρού, ρακένδυτου κοριτσιού, στα χείλη του οποίου διαγράφεται το παράπονο, και στα μάτια του το πικρό συναίσθημα της αδικίας.

-4-

Γράφει ο Αρίσταρχος:   Φτάνει ρε...

Για το όνομα του Θεού σταματήστε. Μια χούφτα μείναμε ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο αθλιόφουκαράδες που γαντζώθηκαν επάνω μας σαν τις ψείρες. Μια χούφτα που βολοδέρνουμε σε Σκύλα και Χάρυβδη σε σατανάδες και δαιμόνια. Μια χούφτα μελλοθανάτων.

Παίρνετε, κόβετε, προσθέτετε και μας αδειάζετε την ύπαρξη μας. Μου φάγατε τους κόπους και τον ιδρώτα μιας ζωής και μου κόψατε τα όνειρα που έκανα για τα..  παιδιά μου. Ύστερα βγαίνετε στα μέσα μαζικής επίθεσης με κάτι ανεκδιήγητα μπουμπουκάκια και άνθη όλων των αποχρώσεων, βαλμένα σε γλάστρες και μας αποτελειώνετε. Με ξεδιάντροπες δηλώσεις «φταίνε οι άλλοι που πήγαν τζάμπα τα μέτρα, και... βλέπουμε φώτα από πίσω από το τούνελ». Ξέρετε τι είναι αυτά τα φώτα; Τα φώτα του νεκροταφείου μας. Τα φώτα του δικού σας νεκροταφείου.

Και πριν μας ψάλουν το «μακαρία η οδός η πορεύεις σήμερον» πρέπει να ξεφτιλιστούμε σαν άνθρωποι, σαν λαός, σαν χώρα. Να δείξουν με το δάκτυλο οι σύγχρονοι Ούννοι και τα τσιράκια τους τα κουφάρια μας, «Να, τι παθαίνουν όσοι περιφρονούν τα... Ραϊχ» και σεις, υποκριτικά να πείτε με δήθεν σκυμμένο το κεφάλι «Προσπαθήσαμε αλλά... έφταιγαν οι άλλοι!» Και να ξανασυμβιώσετε μ’ αυτούς.

            Πείτε μωρέ χοντρά και μουστακάτα σαμάρια και χατζιαβάτες της πολιτικής στο κοριτσάκι που με σταμάτησε στη γωνία του φούρνου, και με κόκκινα απ’ την ντροπή μαγουλάκια μου ζήτησε 80 λεπτά!    

Μία απάντηση στα πελώρια δακρυσμένα παιδικά ματάκια. Μία  απάντηση σ’ ένα ΓΙΑΤΙ;

Για το θεό σας (έχετε εκτός από τον Μαμμωνά;) ογδόντα λεπτά για να πάρει ένα ψωμί να φάει αυτή και τ’ αδελφάκια της.

Για το θεό σας (έχετε;) έτρεξε να μου φιλήσει το χέρι για να μου φέρει τα ρέστα 9 και είκοσι λεπτά!

Για το θεό σας (όχι δεν έχετε!) σας μοιάζει με παιδί των φαναριών ή κατ’ επάγγελμα ζητιάνος;

Για το όνομα των παιδιών σας, θα θέλατε τα δικά σας παιδιά σ’ αυτή την κατάσταση;  Όχι  είμαι σίγουρος.

Βοάν τα μέσα ότι μαζί με τα λεφτά μας κουνούν το δάκτυλο «για τις επόμενες δόσεις – μέτρα για άλλα 13,5 δις!» Για ποία ανάπτυξη, ή όχι άλλα μέτρα μου μιλάτε. Να μην φτωχύνουμε;

Ναι, ρε, να φτωχύνουμε, αφού εκεί πάμε σταγόνα – σταγόνα. Ναι ρε που να φτύσω το αποφευχθέν Grexit;

Όξω ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε!

Να μου τα πάρετε όλα, χωρίς όμως εξάρτηση.

Να ξαναρχίσουμε απ’ την αρχή.

Εσείς;  Όξω ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε!

Υ.Σ.:  Ξέρω πως αποφεύγετε να διαβάζετε τέτοια «λιβελογραφήματα». Όμως ένα σας λέω. Λάλησα ναι, ειλικρινά όμως δεν έχω σκοπό να πηδήξω από πουθενά. Μάλλον θα πηδήξω. Μαντέψατε ποίους ε;

[ΑΝΑΡΤΗΣΗ: Τρίτη 18 Δεκ. 2012 – Επανάσταση.gr]

Σχόλιο Ανθής:

Σωστή διατύπωση, άριστη διατύπωση. Γνήσια Ελληνική παρουσία στο χώρο του διαδικτύου. Μπράβο Αρίσταρχε!! 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 Κωνσταντινίδου     Ανθή

Ν. Κάππα-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012

Αγαπητοί φίλοι.

Μόλις πρίν από λίγο γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα να με περιμένει αυτό το κείμενο, σχετικό 

με τις... "χριστιανικές γιορτές" οι οποίες, δυστυχώς, όπως και πολλές άλλες τον τελευταίο 

αιώνα έχουν γίνει αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης από τους... "εμπόρους" οι οποίοι αν και

δεν βρίσκονται μέσα στον... ναό (έχουν αλλάξει οι τρόποι εκμετάλλευσης), εντούτοις, τ' απο-

τελέσματα παραμένουν τα ίδια.

Συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα  τού κειμενογράφου, αλλά δεν μπορώ να μην προσθέσω κι' 

εγώ κάποιες σκέψεις μου, έστω κι' αν γνωρίζω, ότι θα κάνουν μερικά πρόσωπα να... ξυνίσουν

Δεν θα περιοριστώ στα γραφόμενα τού συντάκτη.  Νομίζω ότι πρέπει, επί τη ευκαιρία, να δούμε

το θέμα στις σωστές τους διαστάσεις, αν πραγματικά επιθυμούμε να ανατείλει... ο ήλιος.

Ναι, σίγουρα ο εορτασμός τών Χριστουγέννων και τού Πάσχα που συνοδεύεται από την Ανάσταση

αποτελούν τις 2 μεγαλύτερες εορτές τις χριστιανοσύνης που σκοπό έχουν να υπενθυμίσουν,

στους πιστούς, τουλάχιστον, όχι μόνο τις πνευματικές τους υποχρεώσεις, αλλά ταυτόχρονα να

τους υπενθυμίσουν ότι οι γιορτές αυτές δεν είναι απλές γιορτές, αλλά εμπεριέχουν μέσα τους 

ζωή, δηλαδή με λίγα λόγια έναν τρόπο ζωής ή μια συμπεριφορά, αν θέλετε.

Πολύ σωστά, σημειώνει ο συντάκτης, ότι θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα... παλιά, από κάθε

άποψη.  Είναι, όμως, αρκετή αυτή η... επιστροφή και μόνο;

Αν ο Χριστός γεννήθηκε στη φάτνη και θυσιαστηκε πάνω στον σταυρό, αυτά τα γεγονότα δεν

συνέβησαν για ν΄αποτελέσουν αφορμή εορταστικών εκδηλώσεων μέσα σε μια πνευματική 

συγκινησιακή ατμόσφαιρα.  

Η γέννηση Του στην φάτνη έγινε για να περάσει το μήνυμα τής ταπείνωσης (πραγματικά πολύ

σπάνια στις μέρες μας) η οποία ως στοιχείο είναι βασική προϋπόθεση σωστής συμπεριφοράς, ενώ 

τα πάθη Του ήταν το τίμημα που πλήρωσε για να μάθουν οι άνθρωποι, τουλάχιστον, οι πιστοί του

ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να δεχτούν τις όποιες συνέπειες θα υποστούν εφαρμόζοντας τα όσα 

δίδαξε, δηλαδή,  Αγάπη, Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Συνέπεια.

Η παρουσία τών πιστών στην Εκκλησία και ο εορτασμός τών εορτών είναι το μέσον που βοηθάει

υπενθυμίζοντάς τους τί πρέπει να πράξουν, όμως δεν είναι το τελικό ζητούμενο.

Το να περιοριστούν σ΄έναν απλό εορτασμό με χαρακτηριστικό την λιτότητα και διάρκειας ενός 

αριθμού ημερών στις οποίες τελούνται κάποιες πνευματικές υποχρεώσεις δεν νομίζω ότι αυτό και 

μόνο είναι αρκετό.

Όπως, όλοι μας γνωρίζουμε, ζούμε δύσκολες ημέρες όχι μόνο οικονομικής (επιβεβλημένης) ξη-

ρασίας, αλλά και πνευματικής τέτοιας η οποία και είναι απόρροια τής στενόμυαλης αντίληψης

όσον αφορά τον εορτασμό τών μεγάλων χριστιανικών εορτών και  τής αντίστοιχης ερμηνείας τής Κ. Δ.

Αν, λοιπόν, δεν αλλάξουμε... ρότα δεν θ' αλλάξει τίποτα.  Το μήνυμα είναι σαφές και αναμφισβήτητο:  

"έλεον θέλω και ου θυσίαν" (Ματθ. 9, 13).  Έργα, λοιπόν και όχι μονάχα... θυσίες.

Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο Π. Κ. (Τορόντο) για την προώθηση τού επισυναπτομένου.

Φιλικώτατα.

Νι Κάππα (Αθήνα)

«Τι Χριστούγεννα να κάνεις φέτος χωρίς λεφτά; Άστο καλύτερα...»

«Πού να τη βρω τη γιορτινή διάθεση, όταν δεν έχω να φάω ψωμί και να ζεσταθώ;»

«Δεν έχει Χριστούγεννα φέτος. Περιμένουμε να περάσουν οι μέρες για να πληρώσουμε τους νέους φόρους»

Αυτά και άλλα πολλά, είναι ελάχιστα απ' όσα ακούγονται στην Ελλάδα του 2012, παραμονές Χριστουγέννων. 

Μια απέραντη κατήφεια, μελαγχολία, κατάθλιψη και απογοήτευση.

Άδειοι δρόμοι, θλιβερές κενές βιτρίνες με "ενοικιάζεται" και "πωλείται", σκοτεινές πολυκατοικίες. 

Ακόμα και στα χριστουγεννιάτικα στολίδια έφτασε η κρίση!

Μοιάζουν αλλόκοτες αυτές οι ημέρες. Διαφορετικές από τις προηγούμενες χρονιές. 

Σα να μην περιμένουμε ένα σπουδαίο γεργονός, αλλά απλώς να καρτερούμε να περάσει,

για να συνεχίσουμε στη μιζέρια των φόρων, των χαρατσιών και της ανεργίας.

Κάνουμε αγγαρεία.

Μήπως όμως κάναμε και μέχρι τώρα;

Μήπως απλά είχαμε συνηθίσει να γεμίζουμε αυτή την "μη διάθεση" με πανάκριβα δώρα,

συνεχείς διασκεδάσεις και ατελείωτο ξεφάντωμα;

Τι απέμενε απ' όλα αυτά; 

Η "μελαγχολία των γιορτών", όπως αποφάνθηκαν κάποιοι ..."επιστήμονες". 

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΕΝΟ, όπως είναι η πραγματικότητα.

Γιατί; Διότι συνδέσαμε ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ(!) με το τι θα αγοράσουμε. 

Τι θα φάμε. 

Τι θα πιούμε. 

Πού θα διασκεδάσουμε. 

Πώς θα ξοδέψουμε.

Απασχολημένοι με τις εφόδους μας στις λαμπερές βιτρίνες, σκασμένοι από τις υπεργεμισμένες

γαλοπούλες και εν τέλει αποβλακωμένοι από το άκρατο κυνήγι του καταναλωτισμού, 

αφοσιωθήκαμε στα περιττά και ξεχάσαμε τα ουσιώδη.

Όμως, το υλιστικό τέρας λαβώθηκε. 

Το "επιτυχημένο" μοντέλο "ζωής" ταρακουνήθηκε. 

Η πεπλασμένη "ευμάρεια" αμφισβητήθηκε. 

Τα μετρητά και δανεικά στέρεψαν. 

Τα ψέματα τελείωσαν.

Έχουμε κρίση τώρα. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Χώνουμε το κεφάλι ακόμα πιο βαθιά στη γη, ως άλλοι στρουθοκάμηλοι; 

Κλεινόμαστε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μας, όντας αποξενωμένοι από τον κοινωνικό μας περίγυρο; 

Ξορκίζουμε τις "γιορτές", γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να τις "γιορτάσουμε"; 

Κάποιοι, δυστυχώς πολλοί, παραμένουν αμετανόητοι κι αποζητούν να περάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα.

"Η φτώχεια θέλει καλοπέραση", είναι το μότο τους, "πόσο μάλλον στις γιορτές".

Αλήθεια, ποιες "γιορτές"; Φτάσαμε να ονομάζουμε έτσι τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, για να καλύψουμε τις ενοχές

των μη-Χριστουγέννων που ζούσαμε.

Τι γιορτάζουμε; 

Κανείς δεν ξέρει. 

Κανείς δεν ασχολείται.

Βλέπεις, ενοχλεί η Γέννηση του Χριστού!

Εμποδίζει τον υλιστικό τρόπο ζωής μας η ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ.

Μας ελέγχουν οι βοσκοί με τα τριμμένα ρούχα, εμάς με τα αστραφτερά ενδύματα των "ρεβεγιόν".

Μας προκαλούν ενοχές τα άλογα, το σανό και ο στάβλος, εμάς που συνηθίσαμε να περνάμε εκείνες τις μέρες

σε σαλόνια και κέντρα διασκέδασης.

Κι ο Χριστός; 

Αυτός κι αν μας ενοχλεί!

Η ΑΓΑΠΗ που πρεσβεύει, δεν ταιριάζει με την "αγάπη" που εννοούμε εμείς.

Η ΕΥΤΥΧΙΑ που φέρνει η εορτή της Γέννησής Του, είναι διαφορετική από την "ευτυχία" των ολίγων λεπτών που προκαλεί ένα ωραίο δώρο ή μια καλή διασκέδαση.

Μα πάνω απ' όλα, μας είναι εντελώς ξένη Η ΥΨΙΣΤΗ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ  ΤΟΥ, απέναντι

στον κατώτατης υποστάθμης υλισμό της καλοπέρασης και του "δε βαριέσαι".

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ!. 

Να αναλογιστούμε τι γιορτάζουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τα Χριστούγεννα. 

Ν' αλλάξουμε τρόπο εορτασμού τους.

Και να πάμε, καταρχήν, στην Εκκλησία της γειτονιάς μας το βράδυ της μεγάλης γιορτής. 

Έτσι θα τιμήσουμε το τιμώμενο πρόσωπο της ημέρας, που παρότι Θεός, γεννιέται όπως όλοι οι άνθρωποι.

Έπειτα, να κάτσουμε στο οικογενειακό τραπέζι με ό,τι διαθέτουμε. Παλιότερα την έβγαζαν, χρονιάρες μέρες, με ξερό ψωμί. Μήπως τα ξέχασαν, ακόμα και οι γηραιότεροι;

Να υπάρξει επιτέλους η ζεστασιά και θαλπωρή του σπιτικού, που δεν μπορεί να αναπληρώσει κανένα ξενοδοχείο, κανένα "σαλέ" και καμία άλλη "διασκέδαση".

Να σκεφτούμε τους φτωχούς ή πιο φτωχούς από μάς. 

Και να κάνουμε αυτή τη φιλανθρωπία πράξη, μακριά από τα πλαστικά χαμόγελα της τηλεοπτικής υποκρισίας επαγγελματιών "φιλανθρώπων", που κοιτάζουν να έχουν κέρδος ακόμα και από την βοήθεια στον συνάνθρωπο.

Έτσι, θα γιορτάσουμε επιτέλους Χριστούγεννα!

Χωρίς πολλά λεφτά, με άδειες τσέπες, αλλά γεμάτες καρδιές!

Θα καταλάβουμε επιτέλους πως δεν πρόκειται για "γιορτές", γενικώς και αορίστως, αλλά για την

ΓΕΝΝΗΣΗ του Χριστού!

Και ταυτόχρονα, το τέλος των υλιστικών μας ψευδαισθήσεων, μια για πάντα.

Άντε με το καλό, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.