Ν. Κάππα-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012

Αγαπητοί φίλοι.

Μόλις πρίν από λίγο γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα να με περιμένει αυτό το κείμενο, σχετικό 

με τις... "χριστιανικές γιορτές" οι οποίες, δυστυχώς, όπως και πολλές άλλες τον τελευταίο 

αιώνα έχουν γίνει αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης από τους... "εμπόρους" οι οποίοι αν και

δεν βρίσκονται μέσα στον... ναό (έχουν αλλάξει οι τρόποι εκμετάλλευσης), εντούτοις, τ' απο-

τελέσματα παραμένουν τα ίδια.

Συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα  τού κειμενογράφου, αλλά δεν μπορώ να μην προσθέσω κι' 

εγώ κάποιες σκέψεις μου, έστω κι' αν γνωρίζω, ότι θα κάνουν μερικά πρόσωπα να... ξυνίσουν

Δεν θα περιοριστώ στα γραφόμενα τού συντάκτη.  Νομίζω ότι πρέπει, επί τη ευκαιρία, να δούμε

το θέμα στις σωστές τους διαστάσεις, αν πραγματικά επιθυμούμε να ανατείλει... ο ήλιος.

Ναι, σίγουρα ο εορτασμός τών Χριστουγέννων και τού Πάσχα που συνοδεύεται από την Ανάσταση

αποτελούν τις 2 μεγαλύτερες εορτές τις χριστιανοσύνης που σκοπό έχουν να υπενθυμίσουν,

στους πιστούς, τουλάχιστον, όχι μόνο τις πνευματικές τους υποχρεώσεις, αλλά ταυτόχρονα να

τους υπενθυμίσουν ότι οι γιορτές αυτές δεν είναι απλές γιορτές, αλλά εμπεριέχουν μέσα τους 

ζωή, δηλαδή με λίγα λόγια έναν τρόπο ζωής ή μια συμπεριφορά, αν θέλετε.

Πολύ σωστά, σημειώνει ο συντάκτης, ότι θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα... παλιά, από κάθε

άποψη.  Είναι, όμως, αρκετή αυτή η... επιστροφή και μόνο;

Αν ο Χριστός γεννήθηκε στη φάτνη και θυσιαστηκε πάνω στον σταυρό, αυτά τα γεγονότα δεν

συνέβησαν για ν΄αποτελέσουν αφορμή εορταστικών εκδηλώσεων μέσα σε μια πνευματική 

συγκινησιακή ατμόσφαιρα.  

Η γέννηση Του στην φάτνη έγινε για να περάσει το μήνυμα τής ταπείνωσης (πραγματικά πολύ

σπάνια στις μέρες μας) η οποία ως στοιχείο είναι βασική προϋπόθεση σωστής συμπεριφοράς, ενώ 

τα πάθη Του ήταν το τίμημα που πλήρωσε για να μάθουν οι άνθρωποι, τουλάχιστον, οι πιστοί του

ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να δεχτούν τις όποιες συνέπειες θα υποστούν εφαρμόζοντας τα όσα 

δίδαξε, δηλαδή,  Αγάπη, Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Συνέπεια.

Η παρουσία τών πιστών στην Εκκλησία και ο εορτασμός τών εορτών είναι το μέσον που βοηθάει

υπενθυμίζοντάς τους τί πρέπει να πράξουν, όμως δεν είναι το τελικό ζητούμενο.

Το να περιοριστούν σ΄έναν απλό εορτασμό με χαρακτηριστικό την λιτότητα και διάρκειας ενός 

αριθμού ημερών στις οποίες τελούνται κάποιες πνευματικές υποχρεώσεις δεν νομίζω ότι αυτό και 

μόνο είναι αρκετό.

Όπως, όλοι μας γνωρίζουμε, ζούμε δύσκολες ημέρες όχι μόνο οικονομικής (επιβεβλημένης) ξη-

ρασίας, αλλά και πνευματικής τέτοιας η οποία και είναι απόρροια τής στενόμυαλης αντίληψης

όσον αφορά τον εορτασμό τών μεγάλων χριστιανικών εορτών και  τής αντίστοιχης ερμηνείας τής Κ. Δ.

Αν, λοιπόν, δεν αλλάξουμε... ρότα δεν θ' αλλάξει τίποτα.  Το μήνυμα είναι σαφές και αναμφισβήτητο:  

"έλεον θέλω και ου θυσίαν" (Ματθ. 9, 13).  Έργα, λοιπόν και όχι μονάχα... θυσίες.

Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο Π. Κ. (Τορόντο) για την προώθηση τού επισυναπτομένου.

Φιλικώτατα.

Νι Κάππα (Αθήνα)

«Τι Χριστούγεννα να κάνεις φέτος χωρίς λεφτά; Άστο καλύτερα...»

«Πού να τη βρω τη γιορτινή διάθεση, όταν δεν έχω να φάω ψωμί και να ζεσταθώ;»

«Δεν έχει Χριστούγεννα φέτος. Περιμένουμε να περάσουν οι μέρες για να πληρώσουμε τους νέους φόρους»

Αυτά και άλλα πολλά, είναι ελάχιστα απ' όσα ακούγονται στην Ελλάδα του 2012, παραμονές Χριστουγέννων. 

Μια απέραντη κατήφεια, μελαγχολία, κατάθλιψη και απογοήτευση.

Άδειοι δρόμοι, θλιβερές κενές βιτρίνες με "ενοικιάζεται" και "πωλείται", σκοτεινές πολυκατοικίες. 

Ακόμα και στα χριστουγεννιάτικα στολίδια έφτασε η κρίση!

Μοιάζουν αλλόκοτες αυτές οι ημέρες. Διαφορετικές από τις προηγούμενες χρονιές. 

Σα να μην περιμένουμε ένα σπουδαίο γεργονός, αλλά απλώς να καρτερούμε να περάσει,

για να συνεχίσουμε στη μιζέρια των φόρων, των χαρατσιών και της ανεργίας.

Κάνουμε αγγαρεία.

Μήπως όμως κάναμε και μέχρι τώρα;

Μήπως απλά είχαμε συνηθίσει να γεμίζουμε αυτή την "μη διάθεση" με πανάκριβα δώρα,

συνεχείς διασκεδάσεις και ατελείωτο ξεφάντωμα;

Τι απέμενε απ' όλα αυτά; 

Η "μελαγχολία των γιορτών", όπως αποφάνθηκαν κάποιοι ..."επιστήμονες". 

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΕΝΟ, όπως είναι η πραγματικότητα.

Γιατί; Διότι συνδέσαμε ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ(!) με το τι θα αγοράσουμε. 

Τι θα φάμε. 

Τι θα πιούμε. 

Πού θα διασκεδάσουμε. 

Πώς θα ξοδέψουμε.

Απασχολημένοι με τις εφόδους μας στις λαμπερές βιτρίνες, σκασμένοι από τις υπεργεμισμένες

γαλοπούλες και εν τέλει αποβλακωμένοι από το άκρατο κυνήγι του καταναλωτισμού, 

αφοσιωθήκαμε στα περιττά και ξεχάσαμε τα ουσιώδη.

Όμως, το υλιστικό τέρας λαβώθηκε. 

Το "επιτυχημένο" μοντέλο "ζωής" ταρακουνήθηκε. 

Η πεπλασμένη "ευμάρεια" αμφισβητήθηκε. 

Τα μετρητά και δανεικά στέρεψαν. 

Τα ψέματα τελείωσαν.

Έχουμε κρίση τώρα. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Χώνουμε το κεφάλι ακόμα πιο βαθιά στη γη, ως άλλοι στρουθοκάμηλοι; 

Κλεινόμαστε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μας, όντας αποξενωμένοι από τον κοινωνικό μας περίγυρο; 

Ξορκίζουμε τις "γιορτές", γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να τις "γιορτάσουμε"; 

Κάποιοι, δυστυχώς πολλοί, παραμένουν αμετανόητοι κι αποζητούν να περάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα.

"Η φτώχεια θέλει καλοπέραση", είναι το μότο τους, "πόσο μάλλον στις γιορτές".

Αλήθεια, ποιες "γιορτές"; Φτάσαμε να ονομάζουμε έτσι τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, για να καλύψουμε τις ενοχές

των μη-Χριστουγέννων που ζούσαμε.

Τι γιορτάζουμε; 

Κανείς δεν ξέρει. 

Κανείς δεν ασχολείται.

Βλέπεις, ενοχλεί η Γέννηση του Χριστού!

Εμποδίζει τον υλιστικό τρόπο ζωής μας η ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ.

Μας ελέγχουν οι βοσκοί με τα τριμμένα ρούχα, εμάς με τα αστραφτερά ενδύματα των "ρεβεγιόν".

Μας προκαλούν ενοχές τα άλογα, το σανό και ο στάβλος, εμάς που συνηθίσαμε να περνάμε εκείνες τις μέρες

σε σαλόνια και κέντρα διασκέδασης.

Κι ο Χριστός; 

Αυτός κι αν μας ενοχλεί!

Η ΑΓΑΠΗ που πρεσβεύει, δεν ταιριάζει με την "αγάπη" που εννοούμε εμείς.

Η ΕΥΤΥΧΙΑ που φέρνει η εορτή της Γέννησής Του, είναι διαφορετική από την "ευτυχία" των ολίγων λεπτών που προκαλεί ένα ωραίο δώρο ή μια καλή διασκέδαση.

Μα πάνω απ' όλα, μας είναι εντελώς ξένη Η ΥΨΙΣΤΗ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ  ΤΟΥ, απέναντι

στον κατώτατης υποστάθμης υλισμό της καλοπέρασης και του "δε βαριέσαι".

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ!. 

Να αναλογιστούμε τι γιορτάζουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τα Χριστούγεννα. 

Ν' αλλάξουμε τρόπο εορτασμού τους.

Και να πάμε, καταρχήν, στην Εκκλησία της γειτονιάς μας το βράδυ της μεγάλης γιορτής. 

Έτσι θα τιμήσουμε το τιμώμενο πρόσωπο της ημέρας, που παρότι Θεός, γεννιέται όπως όλοι οι άνθρωποι.

Έπειτα, να κάτσουμε στο οικογενειακό τραπέζι με ό,τι διαθέτουμε. Παλιότερα την έβγαζαν, χρονιάρες μέρες, με ξερό ψωμί. Μήπως τα ξέχασαν, ακόμα και οι γηραιότεροι;

Να υπάρξει επιτέλους η ζεστασιά και θαλπωρή του σπιτικού, που δεν μπορεί να αναπληρώσει κανένα ξενοδοχείο, κανένα "σαλέ" και καμία άλλη "διασκέδαση".

Να σκεφτούμε τους φτωχούς ή πιο φτωχούς από μάς. 

Και να κάνουμε αυτή τη φιλανθρωπία πράξη, μακριά από τα πλαστικά χαμόγελα της τηλεοπτικής υποκρισίας επαγγελματιών "φιλανθρώπων", που κοιτάζουν να έχουν κέρδος ακόμα και από την βοήθεια στον συνάνθρωπο.

Έτσι, θα γιορτάσουμε επιτέλους Χριστούγεννα!

Χωρίς πολλά λεφτά, με άδειες τσέπες, αλλά γεμάτες καρδιές!

Θα καταλάβουμε επιτέλους πως δεν πρόκειται για "γιορτές", γενικώς και αορίστως, αλλά για την

ΓΕΝΝΗΣΗ του Χριστού!

Και ταυτόχρονα, το τέλος των υλιστικών μας ψευδαισθήσεων, μια για πάντα.

Άντε με το καλό, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.